Wasted Life ..

باید تکون خورد .. یعنی توی زندگی یه وقتی میرسه که میبینی باید تکون بخوری .. و به چشم میبینی که اگه تکون نخوری چه بلایی سرت میاد 

بعضی وقتها آدم یه چیزایی توی فیلم ها میبینه .. بعد فکر میکنه که اینها فقط برای توی فیلم هاست .. مثلا توی صحنه ی آخر فیلم   " ریجینگ بول "  میبینی که رابرت دنیرو نشسته روبروی آینه و میگه که :" تقصیر تو بود چارلی .. تقصیر تو بود .. تو باید بیشتر از من مراقبت میکردی .. من میتونستم کسی باشم .. به جای آشغالی که الان هستم ." آدم به چشم غیر مسلح خودش میبینه که انسان متفکر و روشن روانی مثل آقای اسکورسیزی که یکی از 5 کارگردان بزرگ دنیاست .. توی یکی از زیبا ترین اثرات خودش .. یکی از  قویترین شخصیت هاش رو در یکی از کلیدی ترین لحظات وا میداره که بگه      " بیشتر مراقب خودتون  باشید . " و اگر نباشید .. از یک قهرمان به یک آشغال تبدیل میشید  . بحث هم نداره 

بعد ما میبینیم این فیلم رو و نمیدونم با خودمون چی فکر میکنیم . نمیدونم که چطور میتونیم بعدش باز دوباره چشمامونو ببندیم و به راه گوسفند/گاو واره ای که میرفتیم ادامه بدیم .. نمیدونم فکر میکنیم چونکه چارلی آدم عصبانی ای بود اینجوری شد و ما چون خیلی کظم غیظ داریم به این آشغالدونی نمی افتیم ..  یا مثلا فکر میکنیم چون با اون داف بسیار شاخ و بلند شاسی رفت و آمد کرد اینجوری شد و ما چون بسیار عفیف و پاکدامنیم آشغالدونی رو زیر آبی میریم .. یا نه اصلا فکر خاصی نمیکنیم .. کلا فیلم میبینیم   که دیده باشیم .. یا بعد مثلا میگیم اینکه چیزی نیس بابا مگه توی "پاپیلون" یادت نیست

   توی اون فیلم هم  که یکی از جاودانه های هنر سینماست باز صحنه ای بسیار کلیدی و خاص هست در دوره ی ده ساله دوم انفرادی ، که پاپیلون یا " هنری " خوابی میبینه توی یک صحراست با لباسهای زمانی که هنوز زندانی نبود  .. که باز انگار خودش داره به خودش میگه .. توی خواب هیئت منصفه و دادگاهی بر پاست .. هنری میگه من بیگناهم .. من واسطه رو نکشتم .. قاضی میگه این کاملا درسته و ما تورو به اون خاطر نیست که محاکمه میکنیم .. ما تورو به جرمی متهم میکنیم که بزرگترین جنایت بشری است .. ما تورو به " حرام کردن زندگی " محکوم   میکنیم ..این جنایت سزاش مرگه ... و هنری سرش رو میندازه پایین و میگه گیلتی .. گیلتی .. گیلتی .. یعنی خودش میفهمه که به چه خاطر 30 و اندی سال از عمرش رو باید در زندان بگذرونه .. تا وقتی که ارزش زندگی رو درک کنه و هدرش نده 

ولی ما باز هدر میدیم .. اصلا انگار اومدیم که هدر بدیم ..تربیت شدیم که هدر بدیم و توی کم خطر ترین و امن ترین راه ممکن قدم برداریم .. که گشنه نمونیم .. بی پول نمونیم .. زنمون ولمون نکنه بره با اون آدم پولداره .. شکست نخوریم یه وقت بریم معتاد شیم .. یا هزار کوفت و حناقِ - پدر مادر استایلِ - دیگه ..که همش در روح و روانمون خونه های عظیم و بلکم کاخ های مرتفع داره .. و رفتنی نیست .. میدونی بدیش اینه که بدی این کار رو نمیفهمیم که هیچ تازه کلی هم جایزه و کف و سوت و هورا از آدمهای گوسفند وار دورو برمون دریافت میکنیم که به ما میگن آفرین که توی این راه گوسفندی یه قدم بالاتر رفتی .. کاش من هم جای تو بودم .. کاش میشد منم یه روزی بتونم تمام مراحل پروار بندی روبه طور کامل طی کنم و بشم یک "گوسفند واصل به مقام پرواری ". و از اون مهم تر بتونم دین خودم رو به این سیستم پروار بند ادا کنم .. و فرزندانی با آخور بین تحویل سیستم بدم ..خوشا به حالت که فارغ از آنچه که هستی یعنی انسان .. خودت را به طویله ای گرم و نرم و پرخوراک رسانده ای و " آرام " گرفته ای .. یالیتنی کنت مثلک
خوب بعد درآمدن از خلسه و نشئه ی همچین تعریف هایی و زدن به " بیراهه" برای دنبال کردن یک خوی متفاوت غیر ممکن نمیشه ؟

بعد از مدتی فهمیدم که بیرون آمدن از زیر حباب " عافیت طلبی " و بخشیدن عطای کف و سوت زدن عافیت طلب ها به لقاشون و بیرون رفتن از زیر یوق آرامش و آسایش مکنون در راههای امن و آرام و زدن به ناشناختگی راههای ناشناخته شاید سخت ترین کار ممکن برای من و شاید نسل من باشه .. کلمه ی " عافیت طلبی" رو دوباره تکرار میکنم و اون رو در کنار " گاویت" قرار میدم تا عمق شباهت پریونجه و امن و دوشنده و در نهایت سلاخنده شون رو برای به یاد مان خودم به تصویر بکشم 

باید امشب بروم .. با چمدانی که به اندازه ی هر چیزی که بشه برد جا داشته باشه 

این رو هم نوشتم .. برای بعدا .. که بفهمم چه صحنه هایی جلوی چشمم اومد که همچین تصمیمی گرفتم

حالا باز تصمیمم رو میگم.. بعدا 

..